Een kort blogje dit keer, want de uitleg is zo uitgebreid dat het me duizelt: Wikipedia, Wikileaks, Galxy Zoo: geweldig allemaal.
En ja natuurlijk moeten wij beide crowds in gaan zetten! De uitleg van de bibliotheek in Aarhus lijkt me een prima voorbeeld: En deels doen we dit al: we hebben klantenpanels, interviews met klanten, de jeugdafdeling van Heerhugowaard is ingericht met behulp van kinderen. En wie weet wat voor moois we bedenken voor/tijdens/na het inzetten van de Mediabar.
Ik vind het met crowdfunding wat moeilijker liggen, Kickstarter ziet er geweldig uit, sommige projecten worden meer dan voldoende "gefund". Maar ik weet niet goed waarvoor wij dit in zouden kunnen zetten, voor de herinrichting van de jeugd in Alkmaar Centrum bijvoorbeeld?
donderdag 31 maart 2011
maandag 28 maart 2011
VerdiepDing #27 Copyright
Van de mede-Verdiepers al een aantal heel zinnige zaken gelezen omtrent copyright, wat kan ik daar zelf nog aan toevoegen... Mijn eigen foto's op Picasa en Flickr hebben geen CreativeCommons licentie, maar 'full rights reserved'. Simpelweg omdat ik nog geen tijd heb gehad om de diverse CC-licenties te bekijken, en te bepalen welke ik op de foto's wil zetten.
Zaterdag was ik in London en daar deden we een tour met een Blue Badge-guide in de wijk waar de Olympische Spelen volgend jaar zullen plaatsvinden. Erg leuk en informatief, helaas mag je het stadion (nog) niet in, maar het ziet er allemaal indrukwekkend uit. Vooral indrukwekkend (misschien moet ik zeggen schrikbarend) was de mededeling door de guide dat de doeken die om het stadion heen moeten komen te hangen, misschien opgekocht worden door Facebook. En dat Facebook daar dan de profielfoto's van de miljoenen gebruikers op gaat zetten. Nou stel ik me geen Angelonmychest-profielfoto voor van 100x100 meter, die duidelijk door 4 miljard kijkertjes te zien is, maar toch...ik geloof dat ik toch van mening ben dat ik het alleenrecht heb op mijn hoofd.
Waar ik me met betrekking tot copyright regelmatig aan stoor, is dat ik van Sony geen Bruce Springsteen-video's van YouTube op mijn blog mag plaatsen. Kom nou toch, ik koop de cd's, dvd's, blu-rays. Ik ga naar de concerten (ik betaal me dus blauw aan 's mans werk) en ik maak (laten we wel wezen) reclame voor The Boss op mijn blog en 1 t-shirt. En dan mag ik geen filmpje plaatsen? Flauwekul.
Zaterdag was ik in London en daar deden we een tour met een Blue Badge-guide in de wijk waar de Olympische Spelen volgend jaar zullen plaatsvinden. Erg leuk en informatief, helaas mag je het stadion (nog) niet in, maar het ziet er allemaal indrukwekkend uit. Vooral indrukwekkend (misschien moet ik zeggen schrikbarend) was de mededeling door de guide dat de doeken die om het stadion heen moeten komen te hangen, misschien opgekocht worden door Facebook. En dat Facebook daar dan de profielfoto's van de miljoenen gebruikers op gaat zetten. Nou stel ik me geen Angelonmychest-profielfoto voor van 100x100 meter, die duidelijk door 4 miljard kijkertjes te zien is, maar toch...ik geloof dat ik toch van mening ben dat ik het alleenrecht heb op mijn hoofd.
Waar ik me met betrekking tot copyright regelmatig aan stoor, is dat ik van Sony geen Bruce Springsteen-video's van YouTube op mijn blog mag plaatsen. Kom nou toch, ik koop de cd's, dvd's, blu-rays. Ik ga naar de concerten (ik betaal me dus blauw aan 's mans werk) en ik maak (laten we wel wezen) reclame voor The Boss op mijn blog en 1 t-shirt. En dan mag ik geen filmpje plaatsen? Flauwekul.
woensdag 2 maart 2011
VerdiepDing #26 Privacy en veiligheid
Een paar jaar geleden werd ik tot vier keer toe gebeld door een mevrouw die ervan overtuigd was dat ze een nicht van mij was. Dat was ze niet (zelfs nog in de familie geïnformeerd of we geen 'skeletten in de kast' hadden), maar het kostte me nogal wat moeite en een strenge toon in de stem om haar in te laten zien dat ze me maar niet meer moest bellen. Het meest vreemd was nog wel dat ze me op mijn mobiel belde. Hoe ze in hemelsnaam aan dat nummer kwam? Dat was wel een beetje creepy, maar tot op de dag van vandaag weet ik niet of het nou echt was of een poets...
Als ik mijzelf opzoek bij Google, komen er 15 resultaten te voorschijn. En ze hebben allemaal met werk te maken, er komt niets privé naar voren. Bij drie websites heb ik wel mijn twijfels: wieowie, wiezoekje en friendslookup. Dit blijkt vooral commerciële prut te zijn (u bent de zoveelste geselecteerde bezoeker, blabla).
Op angelonmychest komen er meer dan 3.000 resultaten te voorschijn (meer van hetzelfde vooral): eerst dit blog, dan Flickr, LibraryThing, Picasa en Twitter (terwijl ik nooit één tweet geplaatst heb). Pas op de tweede pagina komt de tekst van Backstreets (waar mijn blognaam vandaan komt) te voorschijn: sorry Boss ;).
Privé-gegevens zijn van mij niet zo één-twee-drie te vinden. Ja, waar ik werk, woonplaats en geboortedatum. Pff, en krijg ik nu meer felicitaties als ik jarig ben? Nee, dus da's ook zinloos ;)
Privacy en veiligheid: tja. De bank ziet mijn inkomsten- en uitgavenpatroon, de telefoonprovider waar en met wie ik bel, de Belastingdienst weet me ook elk jaar te vinden, de verzekeraar mijn ziektekosten, de kabelexploitant mijn kijkgedrag, en ik sta gewoon in het telefoonboek.
Eerlijk gezegd, ik vind het een gegeven waar ik weinig aan kan (of wil?) doen. Privacy is voor mij vooral dat zien, lezen, horen, doen wat ik wil. Zolang ik die keuze heb, ben ik veilig. Geen gedachtenpolitie, geen censuur, geen staatsmedia, geen internetfilters (ook niet op het werk!).
Wat ik wel belangrijk vind is of al die (semi-/quasi-)overheidsinstanties hun databases goed beveiligen (nee dus), daarom heb ik dus ook géén elektronisch medisch dossier laten aanleggen. Maar dan nog, de verzekeraar krijgt alle rekeningen en weet toch wel wat er al dan niet met mij mis is. En dat vind ik misschien wel vervelender dan dat diverse artsen van de hoed en de rand weten.
De bewaarplicht ( uit "veiligheidsoverwegingen") die telecom- en internetproviders hebben is ook wel op het enge af.
Het bekijken van je leenhistorie kan heel handig zijn, zolang de overheid daar niet zomaar bij kan. Want dan komt die gedachtenpolitie wel erg dichtbij.
Laatst op een tv-scherm in de bus een reclame van de politie gezien. Dat je niet op Hyves, Facebook, Twitter moet zetten dat je op vakantie bent. Duh, dat mochten we in het pre-internet tijdperk al niet op het antwoordapparaat zetten.
En hoe zit dat dan met je werk-email-assistent? Voor klanten is het toch handig om doorverwezen te worden naar collega's? En dus geholpen kunnen worden als jij er niet bent?
Het belangrijkste is (ha, open deur) nadenken voordat je iets de wereld in stuurt.
En dat niet alleen, af en toe de cookies op de pc verwijderen. Het is niet digitaal in te zien, maar het laatste nummer van Computer Totaal geeft veel tips over het beveiligen van bestanden op het web en online privacy (surfen op het web zonder Big Brother). Maar dit blog wordt veel te lang als ik daar nu ook nog over begin...
Als ik mijzelf opzoek bij Google, komen er 15 resultaten te voorschijn. En ze hebben allemaal met werk te maken, er komt niets privé naar voren. Bij drie websites heb ik wel mijn twijfels: wieowie, wiezoekje en friendslookup. Dit blijkt vooral commerciële prut te zijn (u bent de zoveelste geselecteerde bezoeker, blabla).
Op angelonmychest komen er meer dan 3.000 resultaten te voorschijn (meer van hetzelfde vooral): eerst dit blog, dan Flickr, LibraryThing, Picasa en Twitter (terwijl ik nooit één tweet geplaatst heb). Pas op de tweede pagina komt de tekst van Backstreets (waar mijn blognaam vandaan komt) te voorschijn: sorry Boss ;).
Privé-gegevens zijn van mij niet zo één-twee-drie te vinden. Ja, waar ik werk, woonplaats en geboortedatum. Pff, en krijg ik nu meer felicitaties als ik jarig ben? Nee, dus da's ook zinloos ;)
Privacy en veiligheid: tja. De bank ziet mijn inkomsten- en uitgavenpatroon, de telefoonprovider waar en met wie ik bel, de Belastingdienst weet me ook elk jaar te vinden, de verzekeraar mijn ziektekosten, de kabelexploitant mijn kijkgedrag, en ik sta gewoon in het telefoonboek.
Eerlijk gezegd, ik vind het een gegeven waar ik weinig aan kan (of wil?) doen. Privacy is voor mij vooral dat zien, lezen, horen, doen wat ik wil. Zolang ik die keuze heb, ben ik veilig. Geen gedachtenpolitie, geen censuur, geen staatsmedia, geen internetfilters (ook niet op het werk!).
Wat ik wel belangrijk vind is of al die (semi-/quasi-)overheidsinstanties hun databases goed beveiligen (nee dus), daarom heb ik dus ook géén elektronisch medisch dossier laten aanleggen. Maar dan nog, de verzekeraar krijgt alle rekeningen en weet toch wel wat er al dan niet met mij mis is. En dat vind ik misschien wel vervelender dan dat diverse artsen van de hoed en de rand weten.
De bewaarplicht ( uit "veiligheidsoverwegingen") die telecom- en internetproviders hebben is ook wel op het enge af.
Het bekijken van je leenhistorie kan heel handig zijn, zolang de overheid daar niet zomaar bij kan. Want dan komt die gedachtenpolitie wel erg dichtbij.
Laatst op een tv-scherm in de bus een reclame van de politie gezien. Dat je niet op Hyves, Facebook, Twitter moet zetten dat je op vakantie bent. Duh, dat mochten we in het pre-internet tijdperk al niet op het antwoordapparaat zetten.
En hoe zit dat dan met je werk-email-assistent? Voor klanten is het toch handig om doorverwezen te worden naar collega's? En dus geholpen kunnen worden als jij er niet bent?
Het belangrijkste is (ha, open deur) nadenken voordat je iets de wereld in stuurt.
En dat niet alleen, af en toe de cookies op de pc verwijderen. Het is niet digitaal in te zien, maar het laatste nummer van Computer Totaal geeft veel tips over het beveiligen van bestanden op het web en online privacy (surfen op het web zonder Big Brother). Maar dit blog wordt veel te lang als ik daar nu ook nog over begin...
Abonneren op:
Posts (Atom)